LLMDH/deepseek-prover-rag

Inference example:

<｜begin▁of▁sentence｜><｜User｜>what exactly are these dark fringes in electron microscopy and how do they form?

**source_1**
Also, unabhängig von den dunklen Rändern, die Sie wie ich im vorherigen Slide erwähnt habe, ist dies nicht 0, sondern ein Intensitätsminimum in einem hellen Feldbild. Sie können sehen, dass ein typisches Beispiel in diesem Diagramm dargestellt wird, entschuldigen Sie, es ist kein Diagramm, sondern ein Mikrograph, ein tatsächlicher Mikrograph, den Sie sehen, dass der in der Folie gebildete Raum solche Streifen aufweist, und hier ein weiterer schematischer Ansatz, der die gebogene Auslöschungskonturen illustriert. Sie haben eine Folie dieser Art, die gebogen ist, und dies ist der Elektronenstrahl, der in die Folie eingeht und dies erzeugt Konturen dieser Art. Angenommen, dies ist ein heller Feldbild und dies sind die Intensitätsoszillationen, und wenn es sich um ein dunkles Feldbild handelt, erscheint das Dunkle heller und dies wird dunkler und so weiter. Dies ist der geometrische Ursprung von gebogenen Konturen für den idealisierten Fall in dünnen Folienabschnitten beobachtet bei heller Feldbeleuchtung und dies ist ein weiteres Beispiel für Streifenkontrast und Etchpits in Stahl. Sie erhalten symmetrische Konturen wie diese, weil Sie die symmetrische Natur der Konturen anhand des SAD-Musters erkennen können, das hier als Einblendung gegeben ist. Der Punkt, den ich hier betonen möchte, ist, dass Sie die Elektronenstrahlinteraktion mit dem perfekten Kristall verstehen und dann annehmen, dass die Intensitätsoszillationen des durchgetretenen und des diffizierten Strahls und jede Ungerechtigkeit oder eine Dickevariation oder mikrostrukturale Merkmale zu einer Intensitätsoszillation führen werden, auch als Streifen oder gebogene Konturen bezeichnet. Hier ist ein weiteres Beispiel, wo die Proben eine geneigte Grenze aufweisen und Sie haben diese Intensitätsoszillationen des diffizierten Strahls. Der geometrische Ursprung des Streifenkontrastes am Phasenverschiebungs- oder Grenzebenen, die Anzahl der Streifen hängt von der Auslöschungsdistanz für die Betriebsreflexion G ab. Es ist sehr wichtig zu verstehen, dass diese Auslöschungsdistanz eine Charakteristik der Betriebsreflexion G ist, das heißt, für eine gegebene Bragg-Bedingung ist die Auslöschungsdistanz gültig.

**source_2**
And that is a very good sign because the interaction between iridium and oxygen is very weak. Now some experiments that you can really see this if you precipitate this iridium black that is also commercially used to make the electrons then one finds if one reduces that with hydrogen to iridium metal that this iridium oxide is reduced at very low temperatures between 50 and 100 degrees Celsius. And what you see in this red box is that would be iridium oxide, iridium oxide by itself. If you make it, you can make it by calcination then you can also see its reducibility and the material that you use in the electrolyzer is very easily reduced in iridium oxide. That's the first indication that the material is somehow different. Now when you look at the chemical constitution and for that you need to do a series of analytical experiments then you'll find that the material of choice is a mixed material with a strange average oxidation state of 3.5. And then you see if you go to other conditions of precipitation then you'll get something where you approach iridium dioxide so to higher oxidation states. But this is interesting because if you go to formally higher oxidation states then you'll find from analysis that the contribution of metal is increasing. This is because of this disproportionation reaction. But this is not always considered by people who actually do the synthesis of this material that if you try to attempt the composition iridium dioxide then you get a maximum of iridium metal and a minimum of iridium dioxide and you have to do high temperature calcination in order to get rid of the iridium metal. So what one can also see if one looks into the operation of such a system with electron microscopy then one finds that the successful catalyst indeed consists of nanoparticles. You see it is about three, four nanometer particles and one sees the lattice image of the iridium oxide so that is perfectly fine. But after operation you'll find this cloudy stuff that in this image you see on top of it and you see also that there's the impression there's some holes in this cloudy stuff because there's dark spots in it.

**source_3**
So, the transmission electron microscopy of these carbon nanotubes was mentioned as early as 1952, which is about 40 years before the general field of physical chemistry in Russia, but these findings did not come to light at that time because there was a Cold War going on between Russia and America, and there was also a problem of access to Russian scientific publications, and the Russian language was not as prevalent during that time. So, this is the reason that this finding did not emerge until much later. This paper was written by Raduskovich and Lukyanovich in 1952, and they mentioned them as carbon filaments and not as carbon nanotubes. So, this was the earliest finding of carbon nanotubes. Later on, the filamentous growth of carbon was again mentioned by Oberlin and Endo and Koyama in the context of crystal growth as early as 1976, and they said that they could form filamentous carbon through the parallelism of benzene, and they were more concerned with carbon fibers which incidentally also contained a hollow tube. So, now we have gone from carbon filaments to filamentous growth which also shows a hollow tube with a diameter of approximately 2 to 50 nanometers along the fiber axis, and they also formed an annual ring structure like a tree. They also mentioned that by the parallelism of benzene at around 1100 degrees Celsius, they could form carbon fibers with the presence of some hollow tube with a diameter of around 20 to 500 angstroms, that is, 2 to 50 nanometers along the fiber axis. However, these findings also did not come to light as such. The reason for this is that the discovery of carbon nanotubes was attributed to 1991 to Sumio Iijima because in 1952, Russian publications were not accessible due to the Cold War, and Russian publications were not available to everyone, and the Russian language was also not as popular.

**source_4**
Habet tamen thema atrum Sic si apisses configurationes, quae fit cum control et comma, poteris ad spectaculum ire et deorsum decurrere et in atrum thema converti Verum non habet, ut verum dicam, aspectum qui mihi placeat Verum habet barbam albam superne quae non videtur discedere Nunc non existimo ut videas ut possis eam claudere, sed non videtur actu efficere id quod debet Nescio utrum ergo habet atrum thema, prorsus voluisset ut atrum thema esset praedefinitum Sed quidem Ultra aspectum et sentire et quod sit applicatio Electronialis, functio simplex notarum non est horribilis Ego multa curo habeo de hac re, quae est causa cur non transeam ad eam, sed ea facit partem principalis solutionis notarum trans platformas, quae syncronizat et syncronizat gratis Sic si habeas telephonum mobilis, habet applicaciones ad iOS et Android, que potes in telephono tuo mobilis decernere, potes in Linux vel Windows vel Mac decernere et potes ad account accedere vel utere account tu WordPress quia fortasse habes unum et potes incipere notandas facere Et notae tuae syncronizabunt inter dispositivos, nihil est quod debeas solvere pro eo et facit bonam operam, nonne? In nive simplici notandarum syncronizandi dispositivos notae tuae inter dispositivos facit bonam operam et actu efficere potest Nunc cum velis habere plus quam id, simplex nota decidunt nunc habet taggandum ita infra in infero videas potes taggare Sic est tag, scito, bene operatur et potes per taggas quaerere Sic si velim quaerere pro to-dos, scito, possum quaerere singulas haec taggas vel quaecumque Sic bonum est, verum non habet projecta vel quidquid simile est Sic si velis habere unam cohaerentiam taggarum, potes tu non potes vere id facere ut existimo Non habet librum notarum vel quidquid simile est Sic si velis habere unam omnium taggarum notarum tuarum pro operibus in proprio librum notarum, non potes id facere Ut existimo quia duo dies utor hac non vidi unum locum ubi potes librum notarum facere.

**source_5**
Dus om te samenvatten: bij een knockout van inarrel tijdens de ontwikkeling krijg je een ware transfading van wat een staaf zou moeten zijn naar een blauwe kegel. Maar bij een acute, volwassen knockout krijg je een aanzienlijke vermindering van veel staafgenen en een toename van een subset van kegelgenen, maar niet van allemaal. En dus is het in feite een soort gedeeltelijke herprogrammering van een staaf tot een kegel, wat je een soort intermediair genexpressiefenotype geeft. We hebben wat verder gekeken naar dit fenotype en hebben elektronenmicroscopie gebruikt om de structuur van de kernen en de cellen in de externe kernlaag te analyseren. Zoals je waarschijnlijk weet hebben staafkernen bij de muiz en bij vele andere nachtactieve zoogdieren een zeer speciale architectuur met de meeste heterochromaat in het midden van de kern die een zeer dikke bal vormt die erg elektronendich is, zoals dit. We hebben gevonden dat bij een acute, volwassen inarrel knockout er enkele veranderingen zijn in de architectuur van de kernen. Ten eerste zijn ze niet typisch sferisch, ze zijn gemiddeld groter en onregelmatiger, wat meer kenmerkend is voor een kegel. Velen van de cellen hebben een losser heterochromaat met meer U-chromaat om hen heen aan de rand, wat weer meer kenmerkend is voor een kegel, maar het fundamentele chromatinbeeld is voor het grootste deel nog steeds staafachtig. En het laatste is dat veel van deze intermediaire of herprogrammeerde staafcellen mitochondria hebben die dicht bij de kernen liggen, wat relatief zeldzaam is bij normale staafcellen, maar vrij algemeen bij normale kegelcellen. En dus hebben we dit als bewijs gezien dat er een soort hybride fenotype is waarbij de ultrastructuur sommige kenmerken heeft die kenmerkend zijn voor kegelcellen in de herprogrammeerde staafcellen, maar voor het grootste deel nog steeds erg staafachtig zijn in hun heterochromatinpatroon. Een ander aspect dat we hebben geëvalueerd bij deze herprogrammeerde foto-receptoren was hun fysiologie en dit vereist een beetje achtergrondinformatie. Zoals we allemaal weten gebruiken foto-receptoren een 11-cis-retinaalkromofoor in het opsine, dat de belangrijkste foto-receptive molecuul is dat een assist-tot-transisomerisatie ondergaat na het ontvangen van een foton licht. Daarna moet die uitgeputte kromofoor, de all-trans-kromofoor, worden vrijgegeven van het opsine en de foto-receptorencel.<｜Assistant｜><think>